Φάλανθος: Ιστορικές - επετειακές εκδηλώσεις στον Φάλανθο

Ιστορικές - επετειακές εκδηλώσεις στον Φάλανθο

Ευγενή φροντίδι:

From: Δημήτρης Σαρρής [mailto:d.sarris@hotmail.com]

Sent: Friday, October 17, 2014 2:22 PM
To: regional@psy.gr
Subject: FW: ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ

From: studiomatrixdesign@gmail.com
Subject: ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ
Date: Tue, 9 Sep 2014 18:09:40 +0300
To: d.sarris@hotmail.com

MATRIX DESIGN | ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Αγίου Δημητρίου 9 | 221 00 Τρίπολη
Τηλ. 2710239787 | Fax. 2710235151
www.matrixdesign.gr

[Ο κύριος Δημήτριος Σαρρής είναι Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου τού Συλλόγου Πιανιωτών «Ο ΆΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ» και Εκδότης – Διευθυντής τής τριμηνιαίας έκδοσης «ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΙΑΝΑΣ»].

Εράνισμα από:

[σελίδες 10-11]

Ο Θανάσης Κυριαζόπουλος ομιλητής στο Λιμποβίσι Φαλάνθου Μαντινείας Αρκαδίας, Σεπτέμβριος 2014:

Οἱ γονεῖς τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη

Κωνσταντῆς Κολοκοτρώνης καὶ Ζαμπία

Τοῦ κ. Θανάση Κυριαζόπουλου

Ὁμιλία κατὰ τὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις στὸ Λιμποβίσι

τὴν 29^η Αὐγούστου 2014

Ἀγαπητοὶ Πιανῶτες καὶ λοιποὶ Φαλάνθιοι, συγγενεῖς, φίλοι, εὐχαριστῶ τὸ Σύλλογο τῶν Πιανιωτῶν γιὰ τὴν τιμὴ ποὺ μοῦ ἔκανε νὰ μιλήσω ἐδῶ στὸ Λιμποβίσι, στὰ λημέρια τῶν Κολοκοτρωναίων, γιὰ τὸν Κωσταντῆ Κολοκοτρώνη καὶ τὴ συμβία του Ζαμπία, τοὺς γονεῖς τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, τοῦ ἡγέτη τοῦ 1821.

Ἀγαπητοὶ φίλοι, ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸ '21, δὲν πρέπει νὰ εὐγνωμονοῦμε μόνο τοὺς μεγάλους γνωστοὺς ἡγέτες ἀλλὰ ἡ εὐγνωμοσύνη μας νὰ μοιράζεται σ' ὅλους τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ ἥρωες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, μικροὺς καὶ μεγάλους, γνωστοὺς καὶ ἄγνωστους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, γιατί καὶ γυναῖκες ἡρωίδες ἀγωνίστηκαν τότε γιὰ τὴν ἐλευθερία μας.

Ἴσως, στοὺς πολλοὺς Ἕλληνες, δὲν εἶναι γνωστὴ ἡ προσφορὰ τοῦ Κωσταντῆ Κολοκοτρώνη ἀλλὰ καὶ τῆς γυναίκας του, τῆς Ζαμπίας.

Ἡ γνώση καὶ ἡ ὀρθὴ ἐκτίμηση τῆς ἱστορίας βοηθᾶνε στὴν προκοπὴ τοῦ λαοῦ («῎Ολβιος, ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν»).

Ἀγαπητοὶ συμπατριῶτες, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κων/λης τὸ 1453 καὶ τὴν κατάκτηση τῆς Πελ/σου τὸ 1460, οἱ πιὸ τολμηροὶ καὶ περήφανοι Ἕλληνες, μὴ ἀνεχόμενοι τὴν τυραννία καὶ τὴν αὐθαιρεσία τῶν Τούρκων, τότε, ποὺ ὅλα τ' ἄσκιζε ἡ φοβερὰ καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά, πῆραν ἕνα ὅπλο καὶ τράβηξαν πρὸς τὰ βουνὰ καὶ ἔστησαν πόλεμο πρὸς τοὺς Τούρκους, ποὺ κράταγε σ' ὅλη τους τὴ ζωή. «Ὁ ἀδύνατος ραγιάς, ὅπως γράφει ὁ Φωτᾶκος, δὲν ἔβρισκεν ἀλλοῦ ὑπεράσπισιν παρὰ μόνον εἰς τὸν ὁμόθρησκόν του κλέπτην...».

«Σὲ ὀρεινὲς περιοχὲς ἡ τουρκικὴ ἀρχὴ δείχτηκε ἀνίκανη νὰ ὑποτάξει τοὺς ἀνυπόταχτους κι ἐδῶ κι ἐκεῖ ἀναγκάστηκε κάποιες φορὲς νὰ συμβιβαστεῖ», λέει ὁ Βλαχογιάννης.

Μιὰ περιοχή, ποὺ ἦταν κάστρο καὶ μετερίζι τῆς κλεφτουριᾶς, ἦταν τοῦτα ἐδῶ τὰ ἀρκαδικὰ βουνά, τὸ Μαίναλο, τὰ λημέρια τῶν Κολοκοτρωναίων..

Ἡ κλεφτουριά, ἦταν μία διαμαρτυρία κατὰ τῆς βαρβαρότητας τῶν Τούρκων. Οἱ Τοῦρκοι, γιὰ νὰ τοὺς δυσφημήσουν, τοὺς ὀνόμασαν «κλέφτες». («Τὸ κλέφτες ἐβγῆκε ἀπὸ τὴν ἐξουσία» λέει ὁ Θ. Κολοκοτρώνης... «Τὸ κλέφτης ἦτον καύχημα…».

Σταυραητοὺς τῆς λευτεριᾶς θὰ τοὺς ὀνομάζαμε σήμερα ἐκείνους τοὺς γενναίους «... καὶ τοὺς τρέμουνε τοῦ κάμπου οἱ κιοτῆδες καὶ μ' ὀνόματα τοὺς κράζουν πονηρά, κλέφτες καὶ ἀπελάτες καὶ προδότες...» λέει ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς. Κλέφτης γινόταν ὁ ραγιὰς ποὺ δὲν ἀνεχόταν τὸν Τοῦρκο ἢ τὸν ἀγὰ νὰ τοῦ βιάζει τὴ γυναίκα ἢ τὴν ἀδερφή, νὰ τοῦ παίρνει τὴν μπουκιὰ ἀπὸ τὸ στόμα, νὰ τοῦ ἁρπάζει τὸ γιό του νὰ τὸν κάνει γεννίτσαρο, νὰ τὸν χαστουκίζει γιατί δὲ σηκώθηκε νὰ τὸν προσκυνήσει, ὁ ραγιάς, ποὺ εἶχε μέσα του τὸ αἴσθημα τῆς ἐλευθερίας, ἔπιανε τὰ διάσελα καὶ τὰ ψηλὰ βουνά. Ἔτσι γέμισαν κλέφτες καὶ τὰ βουνὰ τοῦ Φαλάνθου καὶ ὄχι μόνο. «Κάλλιο νὰ ζῶ μὲ τὰ θεριά, παρὰ νὰ ζῶ μὲ Τούρκους».

Τότε, γύρω στὰ 1500 περίπου, ἐμφανίζεται καὶ ἡ περίφημη γενιὰ τῶν Κολοκοτρωναίων. Γενάρχης, πρόγονός τους ἕνας Τσεργίνης. Ὅπως λέει στὰ ἀπομνημονεύματά του ὁ Θ. Κολοκοτρώνης «Ἕνας ἀπὸ τὸ Ρουπάκι, πλησίον τοῦ χωριοῦ Τουρκολέκα (ἐπαρχία Μεγαλόπολης), ἀφοῦ ἐχάλασε τὸ χωριό του, ἀνεχώρησε καὶ ἦλθε εἰς τὸ Λιμποβίσι, ἐδῶ καὶ τριακόσους χρόνους, ἐλέγετο Τζεργίνης, μ’ αὐτὸ τὸ ὄνομα εὑρίσκονται καμιὰ ἑξηνταριὰ οἰκογένειες εἰς τὴν Μεσσηνίαν...». Σύμφωνα πάντα μὲ τὸ Θ. Κολοκοτρώνη, ὁ Τζεργίνης εἶχε ἕνα γιό, τὸ Δημητράκη. Παιδιὰ τοῦ Δημητράκη ἦταν ὁ Χρόνης, ὁ Λάμπρος καὶ ὁ Δῆμος, «νοικοκυραῖοι μὲ τὰ χωράφια τους, μὲ πεντακόσια πρόβατα καὶ ἑξήντα ἀλογογέλαδα. Ὁ Δῆμος ἐπῆρε διὰ γυναῖκα του τὴν θυγατέρα τοῦ καπετὰν Χρόνη ἀπὸ Χρυσοβίτσι...». Τὸ παιδὶ τοῦ Δήμου ὀνομάστηκε Μπότσικας, γιατί ἦταν μικρὸς καὶ μαυρουδερός. Γιὸς τοῦ Μπότσικα ἢ Μπούτσικα ἦταν ὁ Γιάννης καὶ ἕνας Ἀρβανίτης εἶπε: «Βρέ, τί Μπιθεκούρας εἶναι αὐτός». Δηλαδὴ «πόσον ὁ κῶλος του εἶναι σὰν κοτρώνι καὶ ἔτσι τοῦ ἔμεινε τὸ ὄνομα Κολοκοτρώνης. Ὁ Μπότσικας ἐσκοτώθη, ὁ Γιάννης ἐκρεμάσθη εἰς τὴν Ἀνδροῦσαν...” (1757;).

Γιοὶ τοῦ Γιάννη Κολοκοτρώνη ἦταν ὁ Ἀναγνώστης, ὁ Κων/νος, (ὁ Κωσταντῆς), ὁ Ἀποστόλης, ὁ Γεώργιος καὶ ὁ Βασίλειος (5 ἀδέρφια). Ὁ Κωσταντῆς Κολοκοτρώνης (1740-1780) γεννήθηκε ἴσως τὸ 1740 ἢ λίγο ἀργότερα. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα τοῦ Γιάννη τὸ 1757, πῆρε τὴν ἀρχηγία τῶν Γορτυνίων «Τὰ καπετανάτα, λέει ὁ Θ. Κολοκοτρώνης, διεδίδοντο εἰς τοὺς υἱούς, εἰς τὸν ἀξιότερο καὶ ὄχι εἰς τὸν πρωτότοκο». Ὁ Κωσταντῆς μιὰ ζωὴ κλέφτης ἢ ἀρματωλός. Κατὰ συντριπτικὴ πλειοψηφία οἱ κλέφτες προέρχονταν ἀπὸ τὴν τάξη τῶν γεωργοκτηνοτρόφων. Στὴν οὐσία δηλαδὴ ἡ κλεφτουριὰ ἦταν ἡ μαχητικὴ πρωτοπορία τῆς ἀγροτιᾶς καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἀρματωλοὺς ἀποτέλεσαν τὴν μαγιὰ τῆς ἐπανάστασης. Γιὰ ἕνα διάστημα ὁ Κωσταντῆς ὑπῆρξε φύλακας τοῦ πλούσιου μπέη τῆς Κορίθνου Χασᾶν, πατέρα τοῦ Κιαμήλμπεη. Ἔπαιρνε μισθό, ἀλλὰ ποτὲ δὲν παρουσιάστηκε μπροστὰ στὸν Χασάνμπεη. Εἶχε ὅμως τὸ δικαίωμα νὰ στρατολογεῖ καὶ νὰ περιφέρεται στὴν ὕπαιθρο μὲ σημαία, ὅπως ἔκαναν οἱ μπέηδες. Στὰ Ὀρλωφικὰ τὸ 1769-1770 διακρίθηκε στὴ μάχη τῶν Τρικόρφων ἐναντίον τῶν Τουρκαλβανῶν. Ὅταν ὅμως εἰσέβαλαν στὴν Πελ/σο δέκα χιλιάδες Τουρκαλβανοὶ ὑπὸ τὸν Χατζὴ Ὀσμᾶν, γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς Τούρκους νὰ πνίξουν τὸ κίνημα ἄρχισαν νὰ λεηλατοῦν τὴν Πέλ/σὸ καὶ νὰ ρημάζουν τὴ χώρα γιὰ δέκα περίπου χρόνια, ἔγιναν μάστιγα ὄχι μόνο γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς Τούρκους. Τότε οἱ Τοῦρκοι ζήτησαν τὴ βοήθεια τῶν κλεφτῶν καὶ τοῦ Κωσταντῆ Κολοκοτρώνη, γιὰ νὰ ἐκδιώξουν τοὺς Ἀλβανούς. Ὁ Κωσταντῆς συμφώνησε μὲ τὸν Χασάνμπεη καὶ σὲ μάχη μὲ τὸν τρομερὸ ἀρχηγὸ τῶν Ἀλβανῶν Γιουσοὺφ Ἀράπη στὴ Νεμέα σκότωσε ὁ ἴδιος ὁ Κωσταντῆς τὸν Γιουσοὺφ ἐξαλείψας τὰ λείψανα τοῦ ἄλλοτε πανίσχυρου σώματος τῶν Ἀλβανῶν. «Οἱ Ἀρβανῖτες, λέει ὁ Θ. Κολοκοτρώνης, τὸν εἶχαν τόσο τρομάξει, ποὺ ἔκαναν ὅρκο: «Νὰ μὴ γλιτώσω ἀπὸ τοῦ Κολοκοτρώνη τὸ σπαθί». Σὲ μάχη ποὺ ἔγινε στοῦ Μαντζαγρᾶ, κοντὰ στὴν Τρίπολη, ὁ Κωσταντῆς κατατρόπωσε τοὺς Ἀλβανούς. Λέει σχετικὰ ὁ Θ. Κολοκοτρώνης: “Ὅταν τοὺς ἐπολέμησε ὁ πατέρας μου, τοῦ ἔλεγαν: «Κολοκοτρώνη, δὲν κάνεις νισάφι! Τί νὰ σᾶς κάμω ὅπου ἤλθατε κι ἐχαλάσατε τὴν πατρίδα μου, μᾶς πήρατε σκλάβους καὶ μᾶς ἐκάματε τόσα κακά...». Τὰ κεφάλια τῶν Ἀλβανῶν ἔφτιασαν πύργον εἰς τὴν Τριπολιτσά...». Γιὰ ἕνα διάστημα ἡσύχασε ἡ Πελ/σος. Τὸ 1780 οἱ Τοῦρκοι ζήτησαν ἀπὸ τὸν Κωσταντῆ καὶ τὸν Παναγιώταρο νὰ δηλώσουν ὑποταγή, αὐτοὶ ἀρνήθηκαν.

Ὁ Κωνσταντῖνος Κολοκοτρώνης, κυνηγημένος ἀπὸ τοὺς Τούρκους, γυρίζει στὰ βουνά, ἀπὸ σπηλιὰ σὲ σπηλιὰ, γιὰ νὰ καταλήξει στὴν Καστάνιτσα, στὸν Πύργο τοῦ φίλου του Παναγιώταρου.

Στὶς 19 Ἰουλίου 1780 ὁ Ἀλήμπεης μὲ τουρκικὸ στρατὸ ἐκστρατεύει κατὰ τῆς Καστάνιτσας καὶ πολιορκεῖ τὸν Πύργο τοῦ Παναγιώταρου. Οἱ πολιορκημένοι ἀντέχουν 12 μερόνυχτα καὶ, ὅταν εἶδαν ὅτι δὲν ἐρχόταν βοήθεια καὶ τὰ πολεμοφόδιά τους ἐξαντλοῦνταν, ἀποφασίζουν ἔξοδο... Ἀνάμεσά τους καὶ ἡ Ζαμπία ποὺ εἶχε ντυθεῖ ὅπως οἱ ἄλλοι πολεμιστὲς καὶ κρατοῦσε ντουφέκι καὶ σπαθί, ἦταν 28-29 ἐτῶν τότε.

«Ζαμπέτα, εἶπε τὸ Κωνσταντῆς στὴ γυναίκα του, κοίταξε νὰ γλιτώσεις μὲ τὰ παιδιά. Ἐγὼ πληγώθηκα καὶ θὰ κρυφτῶ ἐδῶ στὸ λόγγο καὶ καλὴ ἀντάμωση, ἂν βρεθοῦμε μὲ τοὺς ζωντανούς...». «Ὁ Θεὸς μαζί σου, Κωνσταντῆ μου», μπόρεσε νὰ πεῖ βουρκωμένη ἡ καπετάνισσα.

Νὰ πῶς περιγράφει ὁ Θ. Κολοκοτρώνης τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του Κωσταντῆ: «Ὁ πατέρας μου σκοτώθηκε μὲ δυὸ ἀδέλφια, Ἀποστόλη καὶ Γεώργη, ὁ ἕνας εἰς τὸν λόγγον, ὁ ἄλλος μοναχός του, διατὶ ἐλαβώθηκε. Ἐγλίτωσεν ἕνας μπάρμπας μου, Ἀναγνώστης, ἀπὸ τοὺς κλεισμένους τέσσαρους ἀδελφοὺς Κολοκοτρώνη. Ἐγώ, ἡ μάννα μου, ἡ ἀδελφή μου ἐγλίτωσαν μὲ τὰ παλικάρια τοῦ πατέρα μου. Εἰς τὸ γιουρούσι ἐλαβώθηκε μὲ σπαθὶ ὁ Κωνσταντῆς Κολοκοτρώνης, καὶ μὲ προδοσία ἑνὸς Τούρκου φίλου ἐσκοτώθηκε, δὲν ἐφάνη τὸ κεφάλι του. Οἱ φονεῖς του τὸν ἐσκότωσαν καὶ τὸν ἔκρυψαν διὰ τὸ βιός του, ὅσα εἶχεν ἐπάνω του. Σὲ τρία χρόνια τὸν ξέθαψαν, τὸν Κολοκοτρώνη Κωνσταντῆ. Ἀπὸ τὸ μικρὸ δάκτυλο τὸν γνώρισαν ὅπου εἶχε γυρισμένο ἀπὸ μία σπαθιὰ τούρκικη. Τὸν εἶχαν κρύψει ἔπειτα εἰς τὴν Μηλιά. Ἦταν μελαψότερος, μονοκόκκαλος, δυνατός, ὀγλήγορος, μὲ ἕνα καθάριο ἄτι δὲν τὸ ἔπιανες, μέτριος, μαυρομμάτης, λιγνός».

Αὐτό, ἀγαπητοί μου, ἦταν τὸ τέλος τοῦ θρυλικοῦ Κωσταντῆ...

Πάνω ἀπὸ 70 περίπου Κολοκοτρωναῖοι δὲν πέθαναν ἀπὸ φυσικὸ θάνατο. «Ἀπό 36 πρωτοξαδέλφια, λέει ὁ Θ. Κολοκοτρώνης, μόνο 8 γλίτωσαν, οἱ ἄλλοι χάθηκαν ὅλοι. Δὲν εἶναι διάσελο, ὅπου δὲν εἶναι θαμμένος Κολοκοτρώνης, χωριστὰ τὰ δευτεροξαδέλφια, θεῖοι καὶ λοιποὶ φίλοι χαμένοι...».

Ἀπὸ τὸ χαλασμὸ στὴν Καστάνιτσα γλίτωσε ἡ γυναῖκα τοῦ Κωσταντῆ Ζαμπία (ἡ μάνα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, τοῦ Χρίστου, τοῦ Νικόλα, τοῦ Γιάννη (Ζορμπᾶ).

Πολλὲς εἶναι, ἀγαπητοὶ συμπατριῶτες, οἱ ἡρωίδες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, γνωστὲς ἢ ἄγνωστες.

Ἡ ἑλληνίδα μάνα μετάγγιζε στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν της τὴ φλόγα τῆς πίστης στὴν πατρίδα, στὸ ἔθνος. «Ἔμειναν οἱ γυναῖκες σὰν ἀχνόφωτα καντηλάκια στὴν ἀπελπισία τῆς ἀτελείωτης νύχτας». Δὲν ἦταν λίγες ἐκεῖνες ποὺ ἄφησαν τὸν ἀργαλειὸ καὶ πῆγαν μὲ τοὺς κλέφτες.

«Μιὰ κόρη ἀποφάσισε νὰ πάει μὲ τοὺς κλέφτες

βάζει φωτιὰ στὸν ἀργαλειό, στὸ φιλντισένιο χτένι

καὶ τ' ἅρματα τῆς ἅρπαξε καὶ πάει μὲ τοὺς κλέφτες

Δώδεκα χρόνους ἔκανε μ' ἁρματωλοὺς καὶ κλέφτες».

Ἀναφέρω ἐνδεικτικὰ τὶς Σουλιώτισσες, τὴ Μόσχω Τζαβέλλα, τὴ Χάιδω Σέχου, τὴ Δέσπω Μπότσαρη, τὴν Ἐλισάβετ Ὑψηλάντη, τὴ Μαντῶ Μαυρογένους, τὴ Μπουμουλίνα, τὶς γυναῖκες τῆς Νάουσας, τὶς Μεσολογγίτισσες καὶ τόσες ἄλλες ποὺ θυσίασαν ὄχι μόνο τὶς περιουσίες τους ἀλλὰ καὶ τὴ ζωή τους. Κάποιες ἀπὸ αὐτὲς ἔμειναν στὸ περιθώριο φτωχὲς καὶ λησμονημένες.

Ἐμεῖς ἰδιαίτερα οἱ Φαλάνθιοι δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε τὴν πρωτοκαπετάνισσα τοῦ ἀγῶνα, Ζαμπία ἢ Ζαμπέτα. Ἡ Ζαμπία γεννήθηκε τὸ 1750 στὴν Ἁλωνίσταινα, κόρη τοῦ ὁπλαρχηγοῦ Κωσταντῆ Κωτσάκη. Παντρεύτηκε τὸν Κωσταντὴ Κολοκοτρώνη σὲ ἡλικία 18-19 ἐτῶν τὸ 1769. Στὶς 3 Ἀπριλίου τοῦ 1770 γεννήθηκε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Τὸν βάφτισε ὁ Γιαννάκης Παλαμήδης, πατέρας τοῦ Ρῆγα Παλαμήδη. Τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα ἑνὸς ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς Ὀρλὼφ.

Μετὰ τὰ γεγονότα τῆς Καστάνιτσας, ἡ καπετάνισσα μὲ τὸ μικρὸ Θεόδωρο καὶ τὸν ἀδελφὸ τοῦ Κωνσταντῆ Ἀναγνώστη γλίτωσαν καὶ κατέφυγαν στὸ χωριὸ Μηλιὰ τῆς Δυτικῆς Μάνης, ὅπου ἔμειναν τρία χρόνια. Κατάφεραν νὰ μάθουν γιὰ τὰ ἄλλα παιδιὰ τῆς Ζαμπίας ποὺ εἶχαν σκλαβωθεῖ καὶ τὰ ἐλευθέρωσαν. Μετὰ ἀπὸ τὴ Μάνη, ἡ καπετάνισσα καὶ τὰ παιδιά της τὰ πῆραν οἱ Κωτσακαῖοι στὴν Ἁλωνίσταινα, ὅπου πέρασε τὰ παιδικά του χρόνια ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Καὶ στὴν Ἁλωνίσταινα ὅμως τὴν ἀνακάλυψαν οἱ Τοῦρκοι καὶ ἡ καπετάνισσα ἀναγκαζόταν νὰ κρύβεται στὰ βουνὰ τῆς περιοχῆς, στερούμενη ἀκόμη καὶ τὸ ψωμί, γιατί οἱ Ἕλληνες τῆς περιοχῆς, φοβούμενοι τοὺς Τούρκους, δὲν τολμοῦσαν νὰ τὴ βοηθήσουν. Δύσκολα χρόνια… Γράφει ὁ Σπ. Μελᾶς (ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ): «...Ἡ καπετάνισσα, ὅταν δὲν ξενοΰφαινε, πήγαινε κι ἔκοβε ξύλα. Ὁ μικρὸς Θεόδωρος τὰ κουβαλοῦσε μὲ τὸ γάιδαρο στὴν Τρίπολη καὶ τὰ πουλοῦσε. Πένθος βαρὺ καθότανε στὴν τρυφερὴ ψυχὴ τοῦ ὀρφανοῦ ἀπὸ τὰ ὅσα εἶχε ἰδεῖ καὶ πάθει καὶ μίσος ἀβάσταγο κατὰ τοῦ τυράννου».

Ἡ ζωὴ στὴν Ἁλωνίσταινα καὶ τὸ Λιμποβίσι ἦταν δύσκολη γιὰ τὴν οἰκογένεια τῆς Ζαμπίας. Παίρνει τὰ παιδιά της καὶ φεύγει γιὰ τὸν Ἄκοβο, χωριὸ τῆς περιοχῆς Λεονταρίου, ὅπου βρίσκει προστασία ἀπὸ τὸν ἀδελφὸ τοῦ ἄντρα της Ἀναγνώστη, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ. Ὁ Θεοδωράκης, δεκαεπτάχρονο παιδί, φοράει τ' ἅρματα τοῦ πατέρα του καὶ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς μάνας του «Γιόκα μου ὁ Θεὸς νὰ σ’ ἀξιώσει νὰ κάνεις ἐσὺ ὅτι δὲν μπόρεσαν νὰ πετύχουν ὁ πατέρας σου, ὁ παπποὺς καὶ οἱ μπαρμπάδες σου...», παίρνει τὸ δρόμο γιὰ τὸ βουνό...

Δύσκολα χρόνια, μὲ τὸ φιρμάνι τοῦ Σουλτάνου καὶ τὸν ἀφορισμὸ τοῦ Πατριάρχη Καλλίνικου τοῦ Ε', τὸ 1805, ποὺ κήρυττε σὲ διωγμὸ τοὺς Κολοκοτρωναίους, ὁ Κολοκοτρώνης καταφεύγει τὸ 1806 στὴ Ζάκυνθο, ὅπου θὰ καλέσει ἀργότερα καὶ τὴν οἰκογένειά του ποὺ κρυβόταν αὐτὰ τὰ χρόνια τοῦ μεγάλου διωγμοῦ στὰ χωριά, στὰ βουνὰ καὶ τὰ μοναστήρια τῆς Ἀρκαδίας. Στὴ Ζάκυνθο, ὅπου ἔζησε ἡ οἰκογένειά του μέχρι τὴν κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης, μυήθηκε στὴν Φιλικὴ Ἑταιρεία τὸ 1818. Ἐκεῖ πέθανε ἀπὸ τὶς κακουχίες ἡ γυναίκα του Αἰκατερίνη τὸ 1820. Ἀρχὲς τοῦ 1821 ὁ Κολοκοτρώνης φεύγει γιὰ τὴ Μάνη καὶ ζητάει τὴν εὐχὴ τῆς μάνας του. «Ἄς εἶναι γιέ μου, ἀνοιχτὰ τὰ ἐπουράνια κι ἡ ὥρα καλή!» τοῦ εἶπε ἡ Καπετάνισσα. «Τὴ γριὰ καὶ τὰ μάτια σας» εἶπε στὰ παιδιά του γιὰ τελευταῖα παραγγελία... Ἡ καπετάνισσα ἦταν τότε πάνω ἀπὸ 70 ἐτῶν. Πέθανε μετὰ τὸ 1830 καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ 1835. Πάνω ἀπὸ 80 ἐτῶν, ἀφοῦ χάρηκε τὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας.

Αὐτὴ ἦταν, ἀγαπητοί μου, ἡ Ζαμπία. Ἠρωϊδα μὲ ψυχὴ λέαινας καὶ καρδιὰ γεμάτη φλόγα γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἔζησε πενήντα καὶ πλέον χρόνια μέσα στὴ φωτιὰ καὶ τὸν καπνὸ τοῦ μπαρουτιοῦ, κυνηγημένη ἀπὸ σπηλιὰ σὲ σπηλιά, ἀπὸ βουνὸ σὲ βουνὸ καὶ ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό. Ἦταν μεγάλη ἡ βοήθειά της στὸ Γέρο τοῦ Μοριᾶ.

Σύμβουλος καὶ συνεργάτισσα. Στοργική, καρτερική, καὶ τολμηρή, ἀφοσιωμένη σύζυγος, μοιράστηκε μὲ θάρρος τὶς κακουχίες τῶν Κολοκοτρωναίων... Τελειώνω μὲ λίγους στίχους τοῦ Τάκη Τζίβα:

“Βουνά τῆς Ἁλωνίσταινας, βραχοσπηλιὲς τῆς Πιάνας

κρυοπηγὲς Λιμποβισίου... ἔρημο Ἀρκουδόρεμα

ἐδῶ εἶναι ἡ Ζαμπέτα

Ἱέρεια τῆς λευτεριᾶς, φύλακας τῆς εἰρήνης

ἀγέρωχη, λεβέντισσα, μὲ πετρωμένο βλέμμα

τὸν Κωσταντῆ της καρτερεῖ τὸν πρωτοκαπετάνιο

νὰ τοῦ γιατρέψει τὴν πληγή, τὰ αἵματα νὰ πλύνει.

Δόξα στὴν καπετάνισσα...».

Σᾶς εὐχαριστῶ

Θανάσης Κυριαζόπουλος

Το αναλυτικό πρόγραμμα των τριήμερων εκδηλώσεων για την Άλωση!

Ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τρίπολης, σας προσκαλούν στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 193^η Επέτειο της Άλωσης της Τριπολιτσάς σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

ΜΑΛΛΙΑΡΟΠΟΥΛΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΤΡΙΠΟΛΗΣ

19:30 Έναρξη εκδήλωσης επίτιμων δημοτών.

Χαιρετισμοί

20:30 Συνάντηση χορωδιών. Συμμετέχουν η Χορωδία «Ορφέας» Τρίπολης και η Χορωδία Τρίπολης.

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

ΛΙΜΠΟΒΙΣΙ

10:30 Αρχιερατική Δοξολογία Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. Αλεξάνδρου.

Επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στην προτομή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Παραδοσιακοί χοροί.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ / ΠΛΑΤΕΙΑ ΦΙΛΙΚΩΝ

19:00 Λαμπαδηδρομία από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων.

Εκκίνηση: Αποστολοπούλειο Πνευματικό κέντρο, τερματισμός: Πλατεία Φιλικών

ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ (ΦΙΛΙΚΩΝ)

19:30 Αποκαλυπτήρια Mνημείου του Προσφυγικού Ελληνισμού.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

07:15 Χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες από τους Ιερούς Ναούς της Τρίπολης.

08:00 Πλατεία Αγίου Βασιλείου - Έπαρση της σημαίας.

08:30 Θεία λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως

Συμμετέχει η Χορωδία Τρίπολης στην «Πανηγυρική Δοξολογία» του Ιωάννη Σακελλαρίδη.

Εκφώνηση πανηγυρικού της ημέρας από τον κ. Γεώργιο Λαλιώτη, Διευθυντή 3ου Δημοτικού Σχολείου Τρίπολης.

ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΚΡΙΤΩΝ

11:00 Επιμνημόσυνη Δέηση - Κατάθεση στεφάνων.

ΟΔΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

11:45 Παρέλαση αναπήρων πολέμου, μαθητών και μαθητριών με εθνικές ενδυμασίες, φιλαρμονικών, αντιπροσωπειών Αρκαδικών συλλόγων, 3^ου Συστήματος Προσκόπων, Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού και τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΕΩΣ

19:30 Παραδοσιακοί χοροί από τα χορευτικά συγκροτήματα: Λύκειον Ελληνίδων - Παράρτημα Τριπόλεως, Χορευτικό Όμιλο Τριπόλεως, Ελληνικό Κέντρο

Χορού, Καλλιτεχνικό Χορευτικό Συγκρότημα «Αρκαδιανή», Πολιτιστική Κληρονομιά, Λαογραφική Εστία Τρίπολης, Χοροτεχνία, Μωραΐτες.

21:15 Καύση Πυροτεχνημάτων - Πέρας Εκδηλώσεων.

www.kalimera-arkadia.gr